Aslı çok eskiye dayanan, artık anonimleşmiş (Belki aslı da anonim.) fabl örneği sayılabilecek hikâyeler. Dünyanın her yerinde başka edebî eserlere, halk anlatılarına esin kaynağı olmuş öğretiler. Çok dile çevrilmiş. Tarih boyunca çeşitli çevirilerinde, yazıldığı coğrafyaya, hitab ettiği insanlara, inançlara göre uyarlanmış, adapte edilmiş, içselleştirilmiş. Benim okuduğum baskısı da, bu sitedeki baskılardan biri değil, Bedir Yayınlar 1973, öyle sanıyorum orijinaline sadık kalınarak ortaya çıkmış bir çalışma değil. İki ayrı Türkçe tercümesinden yararlanılmış. Bizde de, diğer Müslüman ülkelerde olduğu gibi, çeviri sırasında tamamen İslamîleştirilmiş. Hikâyelerin aslı kitabî dinlerden eskiye, Brahman Hint filozofu Beydeba' ya dayandığına göre, her çeviri bir tür uyarlama, yeniden yazma olmuş. Kaldı ki anlatı da kendini aslı İbranice olan bir esere dayandırıyor. İnsanlara rehberlik etmek amacıyla kaleme alınmış, hayvanlar üzerinden anlatılan hikâyelerden oluşan bir kitap. Her hikâye bir öğretiyi, bir görüşü, tavsiyeyi canlandırmak, inandırıcı kılmak için.
Anlatım tekniğiyle çok ilginç bir yapısı var. Günümüzde post modern edebiyat teknikleri arasında sayılan alt metinsellik kullanılmış. Hikâye içinde hikâye ve onunda içinde bir üçüncü hikâye ile üçüncü alt metne kadar gidiyor. Üstelik, sanırım zamanın okur seviyesi düşünülerek, anlatı sırasında arada okur uyarılıyor. O anki hikâyeyi kim anlatıyor, asıl hikâye neydi, hangisi hangisinin içinde, sürekli hatırlatılıyor.
