'İnsalar konuşanlar ve susanlar diye ikiye ayrılır. Ben susmanın tadını aldığım halde, konuşanlar konuşmanın acılığını anlayamadılar. Bunun için insanlar konuşurken ben hep sustum.' diyerek anlatır kendini Arkaş. Ardındaki nedene bakmaksızın susmayı başarabilen, yalnızca ağızlarıyla konuşanların aksine çığlık çığlığa bir sessizlikle kendine duvar ören, cesareti, kendinden ödün vermeyişiyle kendine imrendiren bir adam Arkaş. Bir isme, nereli olduğuna, anasının babasının bile kim olduğuna merak duymayacak kadar cesaretli bir adam. Ya da tüm bunları öğrenmekten korkan...
Kitabın her sayfası hatta her satırı yeni bir merak ve altı çizilecek onlarca cümle barındırıyor kendi içinde. İnsanı kendine dönmeye, kendini sorgulamaya zorluyor ya da ayna gibi yansıtıyor.
