Siz Okuduğunuz İçin Çocuklarınız Çok Sevecek
Keşke Anne Babam da Okusaydı Dediğiniz Kitap
Philippa PerryKeşke Anne Babam da Okusaydı Dediğiniz Kitap Sözleri ve Alıntıları
Keşke Anne Babam da Okusaydı Dediğiniz Kitap sözleri ve alıntılarını, Keşke Anne Babam da Okusaydı Dediğiniz Kitap kitap alıntılarını, Keşke Anne Babam da Okusaydı Dediğiniz Kitap en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Her şeyden daha fazla karşımıza çıkan, biz kendimiz bebekken ve çocukken bize verilenlerdir. Eğer nasıl yetiştirildiğimizi ve ondan kalan mirası incelemiyorsak, o da döner gelir ve bizi kemirir. Kendinizi, "Ağzımı açtım ve sanki annem konuşuyordu” gibi cümleler kurarken bulabilirsiniz. Tabii ki eğer onların söyledikleri kendinizi istenen, sevilen, güvende hisseden bir çocuk olarak hissettirdiyse, bunda hiç sorun yok. Ama genellikle söylenenler, bunun tam tersini gösteriyor. Karşımıza çıkanlar ise özgüven eksikliğimiz, kötümserliğimiz ve savunmalarımız gibi duygularımızı bloke eden şeyler ve duygularımızın içinde boğulma korkumuz olabilir. Veya, özellikle çocuklarımızı anlama zamanı geldiğinde, onlara dair bizi sinirlendiren şeyler, onlarla ilgili beklentilerimiz veya onlar adına duyduğumuz korkularımız olabilir. Biz, bir milenyum kadar geçmişi olan ve gelecekte de kim bilir nereye kadar uzanan o zincirdeki tek halkadan başka bir şey değiliz ne de olsa.
Bir çocuk yakınlığa ve kabullenilmeye ihtiyaç duyar; fiziksel temasa, sizin fiziksel varlığınıza, sevgiye ve sınırlara, anlayışa, her yaştan insanla oynamaya, sakinleştirici deneyimlere, zamanınızın ve dikkatinizin çoğuna ihtiyacı vardır.
Ebeveyn olmanın özü, çocuğunuzla kurduğunuz ilişkidir. Eğer insanlar bitki olsaydı, ilişki toprak olurdu. İlişki destekler, besleyip yetiştirir, büyümeye izin verir - veya bunu engeller. Sırtını dayayabileceği bir ilişki olmadan, bir çocuğun kendini güvende hissetme algısı zedelenir. İlişkiniz, çocuğunuz için -ve ileride de onun çocukları için- bir güç kaynağı olmalıdır.
O klişe doğru: Çocuklar söylediklerimizi yapmaz, yaptıklarımızı yapar. Çocuklarımızın davranışlarına bakmadan önce, onların ilk rol modellerini incelememiz daha faydalı olur - hatta bu birincil derecede önemlidir. Ve bu modellerden biri de sizsiniz.
Geçmiş geri gelir, bizi (ve çocuklarımızı) kemirir.
Children do what we do rather than we say...
Sayfa 24
“Hissettiğimiz sevgiyi onlara uyanıkken göstermemiz gerekir, yalnızca çok güzel gözüktükleri uykularında değil.”
Sayfa 25Kitabı okudu
Çocuklarımız söz konusu olduğunda bizler genellikle acele ederiz. İşe gitmeye acele ederiz, işi hızlandırmak isteriz, bebeği emzirmeyi hızlandırmak isteriz, hemen gece deliksiz bir uyku çekmek isteriz, sütten kesilmesini, oturmasını, ayakta durmasını, yürümesini, konuşmasını, bağımsız olmasını, ev sahibi olmasını, emeklilik planı yaptırmasını isteriz. Ama geri çekilip bebeklerimizin neler yaptığını izlersek, acele etmemeyi öğrenebiliriz ve çocuklarımız bize anda yaşamanın ne demek olduğu ögretebilir.
Bebekken ya da çocukken bize yapılanları yapma eğilimimiz vardır. Sanki doğuştan gelen doğal yanıt verme kabiliyetimiz köreltilmiştir.
Sayfa 136Kitabı okudu
Üzülmek hayatın parçasıdır. Ama üzgün olduğunuz için azarlanmak, bir yetişkinken bile, hala içinizde bir yerdeyse, korkunç bir şey olduğunda dahi kendinizi ağladığınız için özür dilerken bulabilirsiniz.