‘Akşamüzeri sakin görünüyor ama zaman tetikte.’
Bu cümleyle açılıyor Kırılma. Ve inanın bana bu cümleden sonra bir hayatın içine fırlatılmış buluyorsunuz kendinizi. Bay Watanabe’nin hayatına. Kırılmış bir hayat onunkisi, dağılan parçaları fırlatıp atmadan- bir araya getirmesi, hatta kırılmadan önceki halinden daha güzele ulaşabilmesi mümkün mü? Neden olmasın? Kintsugiyi bilirsiniz, tam da bunu yapar. Bir enkazdan, tecrübelerden doğan bir hayatı çıkarır ortaya. Onu güzeller, yüceltir ve sahiplenir. Çünkü biliriz; yara izlerimizle de tam olmak, parıldamak mümkündür.
.
Peki kolektif hafıza ya da kolektif bilinçaltı kolektif acıyı da doğuramaz mı? Toplulukların sanki aynı bedende sinir hücreleriymişçesine birbirlerini ufak kıvılcımlarla tetikleyeceği türden bir birliktelik. Japonya’ya atılan atom bombalarının sadece Japonya’yı etkileyeceğini kim düşünebilir? Veya susturulan çığlıklar hangi toprakta dile gelir kim bilebilir? Andres Neuman, Kırılma’da şunu yapıyor : kendine hayran bırakarak okuyucunun karnına ağır bir taş koyuyor. O taşı görmezden gelmek mümkün değil, Kırılma’nın üzerine düşünmemek-büyük büyük acılarımızı deşmemek-gelecek günler hakkında endişelenmemek ama buna rağmen hala umudunu kaybetmemek elde değil.
.
Çok sevdiğim, dönüp dolaşıp yine rafından çekip okuyacağım bir eser Kırılma..
.
Lütfen okuyunuz.
.
Şükrü Karakoç kapak tasarımı ve Gökhan Aksay’ın çok beğendiğim çevirisiyle ~
Kırılma