İnsan herkes için üzülmesini, herkese acımasını pek bilir, bilir de sadece kendisine üzülüp acımaz, bunu hiç bilmez, bilemez, cehlinden olmalı bilmek de istemez, kendinden çok emin olduğu için kendine sürekli haksızlık eder
Susarak, dikkatle, samimiyetle ve belki de inatla korumak gerekiyor hayatımızdaki bazı anların sakladıkları hüznü, huzursuzluğu yoksa dilimize düşünce kaybolup gidiyor hepsi, çekiliyor neyi kaybettiğimizi neden sonra, çoook sonra fark ediyoruz ancak.
Hiç olmazsa göz açıp kapadığımız kadar kısa bir anın ardını önünü düşünebilmiş olsaydık eğer ama hiç öyle değil, evet bu kadar bile değil dünyadaki yerimize, halimize ve kendimize dair dikkatimiz.