Eğer izin verirseniz insanlar da bir günbatımı kadar harika olabilir. Ben güneşin batışını izlerken kendi kendime “Şu sağ köşedeki turunculuğu azaltalım” demiyorum. Gözlerimin önüne serilişini hayranlıkla izlemekle yetiniyorum.
Bir insanın, yarattığını paylaşma arzusu olmadan yaratabileceğini düşünemiyorum. Ancak bu şekilde ayrı düşme kaygısını dindirebilir ya da kendisini bir gruba ait hissedebilir.
Bana söyleyebildiği şeyi dinleyebilir, anlattığının ona nasıl göründüğünü anlayabilirsem onun için taşıdığı özel anlamı görebilir, kendisi için taşıdığı duygusal yapıyı sezebilirsem o zaman onda var olan değişim gücünü serbest bırakabilirim.