"O an bulundukları mekana binlerce yıldız yağdı. Işıl ışıl oldu her yer. Mis gibi bir koku yayıldı, binlerce çiçek açtı gönüllerinde. Yumdular gözlerini, perde kapandı; ne birinci ne de ikinci tekil kaldı, ortalıkta. Bırakıp yerlerini birinci çoğula "Biz" olup çıktılar sahneye. Ve söz verdiler. Söz demek, senetti onlar için, en geçerli akçe. Biliyorlardı ve yine biliyorlardı ki sözünden cayanı ne yer beğenirdi ne gök. Hüküm geçmezdi elbet kadere, lakin tek yürek olmaya ant içmişlerdi bir kere. Kabarsa deniz, alt üst olsa ne varsa ne Ece dönecekti ne de Mert, ne özünden ne sözünden."
