Dergiler birer yaratıktır. Canlıdırlar. Doğar doğmaz anlaşılır kişiliklerinin olup olmadığı. Kimileri bir süre yalpalar, zıvanasını bulamadan yitip gider. Kimi bir kumaşı sabırla dokur, mekik gider gelir, bir deseni tamamlar.
Gelgelelim tutucudur uzun süre çıkan dergiler. Dergi kendi kendini yönetmeye başlamıştır artık. Hazır petek çerçevelerine bal dolduran arılara döner yönetenler. Çiçekle kovan arasında uçuşur dururlar. Dergi okuru daha da tutucudur. Tiryakisi olduğu dergideki değişiklikleri, tatsızlıkları, hataları anlayıverir. Burnu da iyi koku alır. Bunları niçin söylüyorum?
Geçen ay Gide dosyası dergiyi kaplayınca bazı okurlarımızın kafasında sorular belirdi: Rüzgâr Gülü’yle Babil Kulesi tümden mi kalktı, Gide kitaplarını YKY mi yayımlayacak?.. Derginin bir bakıma başsız ayaksız bir gövdeye dönmesi yadırgandı. Hacimli bir yıllıkla, geniş bir dosya bir araya gelince kaçınılmaz bir görüntü çıktı.
Mart aylarının gündemini Şubat yıllıklarının yankıları belirliyor. Bu yıl da gelenek bozulmadı. Neyse ki internet platformları var; parmağı olan tuşluyor. YKY yıllığı en kalabalık yıllık olmasına karşın, şu şu isimler niye yok diyen mesajlar eksik olmuyor. Yıllıklar her dönem tartışılmıştır; “varlığı bir dert”se, “yokluğu yara”...
Nisanda Rilke dosyası, sonra 2010 boyunca Michaux, Camus, Beat Şiiri dosyaları tasarlıyoruz. Refik Halit Karay ya da Nahit Sırrı Örik üstüne de birer dosya düşünüyoruz. Yaşayıp göreceğiz birlikte, hangisini ne kadar gerçekleştirebileceğimizi.
Kalıcılığı dosyalar sağlar kuşkusuz. Şiirler, öyküler, denemeler öbür dergilerde de yer bulur, buluyor ama bir dosya, bir konu o derginin “yoğurt yiyişi”dir. Yani bayağı bir canlı değil, yiğit bir canlı da olabilir bir dergi, yoğurt yemesini bilirse.
