.
Kendi deneyimim ve gelişimim, ahlaki ilerlememizin bireysel acılara ve bireysel neşeye ne kadar sempati duyduğumuzla ölçülebileceğine olan inancımı her gün derinleştiriyor.
...
Bana tam manasıyla yaşadığımız sürece bazı şeyleri istemekten, onlara karşı hasret duymaktan kurtulamazmışız gibi geliyor. Güzel ve iyi olduğunu hissettiğimiz bazı şeyler var. Ve onlara karşı bir nevi açlık da duyuyoruz. Hislerimiz ölmedikçe onlardan yoksun bir şekilde yaşamaktan nasıl memnunluk duyarız?
Kitaplardaki insanlar daima yumuşak başlı ya da şefkatliydiler. Karşılarındakini mutlu edecek şeyleri yapmak hoşlarına gidiyordu. Üstelik iyiliklerinide sizi eleştirerek göstermiyorlardı.