Kızılderili Masalları
AnonimKızılderili Masalları Gönderileri
Kızılderili Masalları kitaplarını, Kızılderili Masalları sözleri ve alıntılarını, Kızılderili Masalları yazarlarını, Kızılderili Masalları yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
İşte böylelikle Ağaçsansarı gökyüzünde kaldı. Berrak gecelerde, kuyruğundaki oktan tanıyabilirsiniz onu. Kızılderililer ona O jeeg An-nung yani Ağaçkakan Yıldızları der ama beyaz adamlar onu “Büyükayı Takımyıldızı” olarak tanır.
Bahsettiğim dağdan haberin olmaması, var olmadığı anlamına gelmez.
Bilge ihtiyarlar, gökyüzünün yalnızca dünyamızın çatısı değil, aynı zamanda uzaklardaki bir başka güzel dünyanın da tabanı olduğunu duymuşlardı bir yerde. Parlak tüylü kuşların, “Yaz adı verilen hoş ve sıcak bir mevsim boyunca tatlı tatlı şakıdığı bir yerdi burası. İnsanların inanmak istediği güzel bir masaldı bu. Güneşin dünyadan ne kadar uzak ve göklere ne kadar yakın olduğunu düşününce bu hikâyenin muhtemel olduğuna inanıyorlardı.
Tilki gibi kurnaz, kurt gibi dayanıklı, tehlikenin kokusunu alır almaz toz olan yaban hindisi kadar hızlıydı.
Derler ki balıkçılar bazen görürmüş bu insanları. Yaz geceleri, Büyük Göl’ün düz ve kumlu sahilinde Akşam Yıldızı’nın ışığında dans ederlermiş.
Öyle yakın ve dostane gözükürdü ki gece tarafından yutulmadan evvel yıldızı kapıp saklayabileceklerini düşünen küçük çocuklar ellerini gökyüzüne uzatırdı. Fakat içlerinden büyük olanlar şöyle derdi: “Şüphesiz akşamları gök bahçesinde yürüyen Büyük Ruh’un giysisindeki bir boncuk olmalı bu.”
“Ho, ho!” dedi Dağ Aslanı derin bir sesle. Kendini saygısızlığa uğramış hissettiği zamanlar hep böyle konuşurdu. “Ho, ho! Ömrünüzde böyle bir terbiyesizlik duydunuz mu? Eğer koskoca aslan olarak ben başaramadıysam bu işi, senin gibi sefil bir solucan nasıl başaracak? Söyle bakalım!”
“Hmm!” diye mırıldandı. “Kartal gibi uçamam, Kuzgun gibi yüzemem. Ama Ayı gibi aptal ve Kır Tavşanı gibi cahil de değilim. Burnum beni bugüne dek hiç yanıltmadı.
Bütün hayvanlar ile insanların dostça yaşadığı, Coyote, namı diğer Kır Kurdu’nun bugünkü gibi fena bir hayvan olmadığı ve hatta Dağ Aslanı’nın bile neşeyle kükrediği ve gün ortasında yanınızdan geçip gittiği zamanlarda çok güzel bir vadide küçük bir kız ve erkek kardeş yaşardı.
“Durun,” diye bağırdı Dolaşık Saç ayrılmaya hazırlandıkları sırada. “Sonsuza dek yaşamak isteyenlerin dileği şimdi gerçekleşecek.” Bunun üzerine gezginlerden birini bir sedir ağacına ve ötekini de boz bir kayaya çevirdi.
“Tamam,” dedi diğerlerine dönerek, “Siz gidebilirsiniz.”