Daha önce demiştim, otobiyografi tarzında kitapları sevmiyorum; çünkü olay insanıyım ve kişinin kendi yaşamından anlatımlar fazlasıyla sade ve benim istediğimden oldukça olaysız seyreden kitaplar oluyor. Bu seri nedense hoşuma gitmişti, sanırım işin içine bilmediğim bir ülkenin yabancı bir genci ile Türk bir kızın gerçek hikâyesini okumak hoşuma gitmiş olabilir. Ama bu kitap ilki kadar hoşuma gitmedi. Duygular, fazlasıyla düz ifade edilmiş, bahsedilen o aşkın farkında olsam da pek hissedebildiğim söylenemezdi. DongHo, gerçekten fazlasıyla iyi, masum ve özenli biri; Duygu kesinlikle şanslı. İlk kitaptaki kurallardan oluşan, ders verici nitelikteki kısımlar daha fazla hoşuma gitmişti, hayatıma katmak istemiştim ve yazılan sözleri ayrı bir beğenmiştim ama bu kitaptakiler yeterince iyi değildi.
Kitaptaki yaptığı bir şey var ki, hoşuma gitmedi. Yaptığını doğru bulmadım ve bunu bir kurala dayandırmasını da yanlış buldum. Bazen, bazı şeyleri olduğu gibi, kaldığı gibi bırakmak gerekir. Onun dışında söylediği büyük bir yalan var, herhalde bugüne kadar ortaya çıkmıştır, yani anlatmıştır; o an, o kişilerin tepkilerini aşırı merak ettim. Demem o ki, benim için idare eder bir kitaptı. Ama tekrar söylüyorum, otobiyografi tarzı kitapları sevmeyen biriyim, yani sizler için daha iyi bir kitap olabilir.
Duygu, bin bir zahmetle Kore'ye sevdiceğinin yanına ayak basıyor ve yeni bir ülke ve onun ülkesindeki DongHo'yu keşfediyor.
Hayat, bazen kurulan hayalleri gerçekleştirir; bu uğurda neleri göze alabileceğimiz ise tamamen bize bağlıdır. Duygu, kendi üstüne düşeni yapmıştı ve kitabın sonundan anladığım kadarıyla sıra DongHo'da.
