Son zamanlarda bir kısmının İstanbul’a, Beyoğlu’na göçmesine rağmen Kadıköyü hâlâ bir muharrir yatağıdır.Akşamları dokuzu beş yahut onu çeyrek vapuruna girdiniz miydi muhakkak Mahmut Yesari’yi, Sadri Etem’i, Ömer Rıza’yı, Cumhuriyet’teki Mehmet Agâh’ı, Mübahat’ı yan kamaraların birinde yan gelmiş muhabbet ederlerken görürsünüz.
Yalnız bunlar mı ya? Vâlâ Nurettin, şair Salih Zeki, eski yazıcılardan Fehmi Razi, Nâzım Hikmet, Yenigün’ün spor muhabiri tenisçi Sedat, Resimli Şark’ın musahhihi maruf denizci ve kürekçi hanımlarımızdan Fitnat Hanım, Mürettipler Cemiyeti Reisi Hayri Bey, sonra muhterem Ahmet Rasim Beybabamız ve Üstat Ahmet Haşim Bey, hep orada otururlar.
Yalnız bu işte benim aklımın ermediği bir mesele var ki o da Mürettipler Cemiyeti reisi de dahil olduğu halde bu kadar muharrir ve gazeteci Kadıköy’ünde oturuyorlar da hep bir olup ne için orada yevmi bir gazete çıkarmıyorlar, Tanrı’nın günü denizaşırı o kadar yol geçerek İstanbul’a inip neşriyatlarını burada yapıyorlar?”
syf 31
Osman Cemal Kaygılı ile 1930’lu yılların İstanbul’unu köşe bucak gezerken hem büyük bir özlem duydum o günlere hem de müthiş bir hüzün.
Ermeni Jozef Efendili, Bakkal Prodomoslu, Madam Anastaylı, Barba Nikolalı İstanbul’da yaşamak istedim.
Sahi nereye kayboldu İstanbul’un Rumları, Ermenileri...
