Normalde 3 4 saatte bitebilecek bir kitap gibi duruyor. Ama okumaya başlayınca insan, kelimelerin ince ince örülerek içine derin anlamlar barındıran cümleleri buluyor karşısında. Ortalarına kadar yazar kendi iç dünyasından bahsediyor, sonrasında kendi gözlemlerinden. Yazar hafif hafif düşündürüp, hüzne sevk ediyor sizi. İçinde benzer duygular ve farklı anlatımlar var.
Sayfaları çevirdikçe çeviresiniz gelir, okudukça okuyasınız... Kovulmuşların evinde ne var ne yok, hangi odada neler bulunur, çıkış ne zamandır, neredendir, hangi göz yaşı hangi perdenin ardındadır... Bu sorular geçer aklınızdan Kovulmuşların Evi'nde gezinirken.
Ali Ayçil kelime ustası, cümle oynatıcısı, zihin deryası...
Tavsiyedir vesselâm...
Çok başarılı bir kitaptı. Çoğu denemede beni farklı duygulara ve düşüncelere daldırıp çıkardı. Ara ara gelip buradan alıntıları okurum. Bu kitabın uzun zamana yayılıp yavaş yavaş tüketilmesi gerektiğini düşünüyorum.
Esselamu Aleyküm
Yazarla tanışma kitabım oldu. Bitmesi için acele etmektense, sakince bir gezintiye çıktım.
Gezinti içerisinde tefekkürü de yoldaş edindim. Bilhassa deneme kitaplarının yaşamın içerisinden olması, okurken daha da keyif verici oluyor. Bazı kısımlar inceden inceye sorgulatıyor hayatı.
"Her yaprak yalnızca bir kere sararır..." diyor yazar. Tıpkı ömür gibi. Tek kullanımlık bir ömre sahibiz. Heybemiz dolu olup olmaması bizim tek kullanımlık hakkı nerede kullandığımıza bakacak Hak...
kahvenizi yapıyorsunuz sade olacak ama sonra oturuyorsunuz ve açıyorsunuz kitabı. Siz okumaya başlıyorsunuz kaleminiz sizden habersiz altını çiziyor bir sürü cümlenin. Çünkü her cümlede kendinizi buluyorsunuz. Bu his mükemmel anlatılacak gibi değil. Sonra bir de bakıyorsunuz ki sayfalar arka arkaya çevrilirken sizin kahve fincanda buz olmuş. İşte böyle bir kalem Ali Ayçil kalemi. Her yazarda bunu hissedemezsiniz. yani ben hissedemiyorum. Ama böyle hissettiren yazar şair abilerim ablalarım var benim. böyle diyorum çünkü onlar benim duygularımın tercümanı oluyorlar ve bende onları ailem olarak bağrıma basıyorum.
her deneme sonrasında çizdiğim cümleler üzerinde uzun uzun düşündüm. ne kadar da ben dedim. insanın içinde bulunduğu yaralarını öyle naif yazmış ki. Genelde deneme okurken insan akıcılığı yakalayamaz. Çünkü her bir deneme kendi içinde bir konu, bir olay barındırır. kopukluk olur. bir bıraksanız elinizden kim bilir ne zaman gelir aklınıza. Ama ben hep bir sonraki denemeye geçmek için sabırsızlandım. Akıcı sizi yormayan bir eser.
bence Ali Ayçil ile karşılıklı sohbet etmek herkese iyi gelecek.
bence okuyun asla pişman olmazsınız....
