Jo’yu çok sevdim. Bana Elizabeth Benneti, Çalıkuşu Feride’yi anımsattı. O aykırılıkları, kalıbına sığamayan halleri ve kitaplarla haşır neşir olması. Zaten kitaptaki diğer karakterlere göre ( Meg, Beth ve Amy) bir adım öndeydi sanki. Bilemiyorum bana öyle geldi. Tavsiyelere kulak asmıyor, hareketsiz duramıyor, maceralardan hoşlanıyor kendileri. Ablası tarafından adab-ı muaşeret kurallarına uyması için sürekli uyarılması vs.. gibi durumlarla zamanından önce büyümeye zorlanmak istemez, zaten ablasının hızlı değişimi onun için yeteri kadar zordur, mümkün olduğunca da küçük bir kız olarak kalmak ister ‘Küçük Kadın’. Hanım hanımcık değil de daha delişmen, maskülen, içinden geldiği gibi davranan bir karakter olması, içinde bulunduğu döneminin çizdiği kadın kalıbından farklı olmasını sağlıyor. Jo aslında Louisa M. Alcott’ın bir nevi portresi gibi. Yazar aile bütçesine katkıda bulunmak için öğretmenlik, hemşirelik gibi işler yaparken babasının aşıladığı okuma yazma sevgisiyle çok genç yaşta yazarlığa yönelmiş. Annesi ise kölelik karşıtı, kadınların oy hakkı için mücadele eden bir sosyal hizmet görevlisi. Bunların ışığında Küçük Kadınlar yazarın otobiyografik romanı niteliğinde.
Çocuk kitabından hallice olması sebebiyle hikaye genel olarak tatlı, sevimli, masalsı bir okuma deneyimi sağlıyor, karakterlerin iyiliğe, ahlaka önem vermeleri fakat her birinin kusurlara sahip olması karakterleri daha gerçekçi hale getiriyor.
İçinizde umut hissettiren, yer yer tebessümle, yer yer duygulanarak okuyabileceğiniz, tatlı bir hikayeydi.
