Elias Canetti'den okuduğum 4. Kitabı da bitirmiş bulunuyorum. Yaşam öyküsünün bu ikinci cildinde hiç odaklanamadım, kitaba giremedim, sıkıldım, son 2 günde nerdeyse yarısını okumaya zorlandım.
İlk kitapta ne kadar benzediğimizi görüp yakın hissettiğim Elias ile bu ikinci kitapta biraz uzaklaştım. O gençlik çağında yaşadıklarıyla artık benzemiyoruz. Ben ona imreniyorum. İstediği şeyler için bir şeyler yapması, o yoldan ısrarla ayrılmaması, hayatına onu adapte etmesi ben imrendirdi. Şuan aynı yaştayız onunla. O ilk kitabını yazmaya başlarken ben daha hiç bir şey yapmadım. Yapamadım değil, yapmadım, uğraşmadım. İşte burada ayrılıyoruz Elias ile. Üçüncü cildi okumak istemiyorum. Belki sonra.
