Cemil Meriç'in değişen hayat seromonisine şahitlik ediyorsunuz bu kitapta. Genç yaşta gözlerini kaybetmesi ve açılır ümidiyle hastane hastane dolaştığını üzülerek okuyorsunuz. Yaşadığı onca acıya, yokluğa ve her türlü baskıya rağmen üretmekten ve ülkesine, gelecek nesillere bir miras bırakmaktan biran bile geri durmamış üstad.
"Ölmek unutulmaktır. Hatırlandıkça yaşıyoruz." demişti. İşte o hatırlanıyor...
Rahmetle..
