Kumadam

Çünkü dadım çocuklar geceleri aynaya bakarsa yabancı, çirkin bir yüz görürler derdi, sonra da gözleri kaskatı kesilir. Ben de dehşete kapılırdım ama korkuma rağmen kendimi aynaya hiç değilse şöyle bir bakmaktan alamazdım çünkü o yabancı yüzü merak ederdim.

İthakiKitabı okudu

İrukin

Nathanael çalışma masasının çekmecelerinin derinliklerinden şimdiye dek yazdığı ne varsa bulup bulup çıkarıyordu. Şiirler, hayaller, görüler, romanlar, öyküler; sayıları her geçen gün, öylesine yazılmış soneler, dörtlükler, şarkılarla birlikte arttıkça artıyor, her birini yorulmak bilmeden saatlerce arka arkaya Olimpia’ya okuyordu. Hiçbir zaman bu kadar mükemmel bir dinleyicisi olmamıştı. Olimpia nakış işlemiyor, örgü örmüyor, pencereden bakmıyor, kuşları beslemiyor, bir kucak köpeğiyle ya da gözde kedisiyle oynamıyor, eline bir kâğıt parçası ya da herhangi bir şey alıp oyalanmıyor, esnemesini hafif zoraki bir öksürükle bastırmaya çalışmıyor -sözün özü- saatler boyunca hiç kıpırdamadan donuk bakışlarıyla dosdoğru sevgilisinin gözlerine bakıyordu ve bakışları gitgide alevlenip gitgide canlanıyordu. Nathanael nihayet yerinden kalkıp elini ve dudaklarını öpünce sadece şöyle diyordu: “Ah, ah!” Ama sonra ekliyordu: “İyi geceler sevgilim!”

İthakiKitabı okudu

Reklam

İrukin

Nathanael, Siegmund’un bu sözlerinden sonra onu ele geçirmeye çalışan buruk hisse kendini kaptırmadı, öfkesine hâkim olup ciddiyetle yalnızca şöyle dedi: “Sizin gibi soğuk, yavan insanlara Olimpia tekinsiz gelmiş olabilir. Aslını yalnızca şair ruhlular, onun gibi olanlar görebilir! Onun aşk dolu bakışları yalnızca beni vurdu, kalbimi ve zihnimi aydınlattı, kendi benliğimi yalnızca Olimpia’nın aşkında bulabilirim artık. Diğer sıradan insanlar gibi basit şeyler konuşup çene çalmadığı için ondan hoşlanmamış olabilirsiniz. Çok az konuşuyor, doğru, ama söylediği birkaç sözcük bile ölümden sonraki sonsuzluk fikriyle sürdürülen tinsel bir yaşamın yüksek idrakinin ve sevgiyle dolu bir iç dünyanın gerçek hiyeroglifleri. Fakat bunlar sizin için hiçbir şey ifade etmeyen boş sözler.”

İthakiKitabı okudu

İrukin

Siegmund arkadaşının ne halde olduğunu anlayıp lafı ustalıkla çevirdi, mevzu aşk olduğunda tartışılamayacağını söyledikten sonra ekledi: “Yine de birçoğumuzun Olimpia hakkında aynı hükme varması garip. O kız -alınma kardeşim ama- tuhaf bir şekilde donuk ve ruhsuz görünüyor. Bedeni de yüzü de son derece düzgün, doğruya doğru! Bakışları o kadar ışıltısız olmasa güzel bile sayılabilir, demek istediğim, sanki görme yetisi yok gibi. Adımları da garip derecede ölçülü, her hareketi dişli bir çark mekanizmasıyla belirleniyor gibi. Piyano çalışında, şarkı söyleyişinde, şarkı söyleyen bir makinenin ruhsuz ve kusursuz ritminin nahoşluğu var, dans edişinde de öyle. Bu Olimpia bize hayli tekinsiz geldi, onunla muhatap olmak istemiyoruz, sanki canlı bir varlığı taklit ediyormuş gibi tuhaf bir tarafı var.”

İthakiKitabı okudu

İrukin

Nathanael iyice kendinden geçmişti; en arka sırada duruyor, göz alıcı mum ışığında Olimpia’nın hatlarını tam olarak göremiyordu. O yüzden kimseye belli etmeden Coppola’nın dürbününü çıkarıp güzel Olimpia’ya baktı. Ah, o zaman anladı ki kız da özlemle ona bakıyor, şarkısının her notası Nathanael’in yüreğini yakarak delip geçen aşk dolu bakışlarından çıkıyordu. Yapmacık nağmeleri Nathanael’in kulağına aşktan mest olmuş bir kalbin sevinç çığlıkları gibi geliyordu.

İthakiKitabı okudu

İrukin

Nathanael bu şiiri yazarken oldukça sakin ve ağırbaşlıydı, her bir dizeyi iyice törpüleyip düzeltti, şiirde veznin gerekliliğine inandığı için şiir su gibi olup kulağa nağmeli gelene dek uğraştı durdu. Nihayet bitirip şiiri kendi kendine sesli olarak okuduğunda dehşete, delice bir korkuya kapılarak haykırdı: “Kimin bu korkunç ses?” Yine de çok geçmeden oldukça başarılı bir şiir gibi göründü gözüne, Klara’nın soğuk mizacında coşku uyandıracakmış gibi hissetti, oysa Klara’nın niye coşkuya kapılacağını ve Klara’yı yıkıcı, korkunç bir kaderin aşklarını mahvedeceğini öngören ürkütücü imgelerle korkutmanın ne işe yaracağını pek de düşünmemişti.

İthakiKitabı okudu