Neyim ben şimdi? Zero. Peki Yarın ne olabilirim?
Yarın küllerimden doğup yeni bir hayata başlayabilirim!
Tamamen mahvolmadan önce içimdeki insanı keşfedebilirim...
Size bu kadar yüz verdiğim için sizden nefret ediyorum ; size bu kadar ihtiyacım olduğu için daha da çok nefret ediyorum. Fakat şimdilik size ihtiyacım var... Sizi kollamam lazım.
Deminden beri zırvalıyorum ama beni durdurmuyorsunuz. Daha sık sözümü kesmelisiniz; sizinle konuşurken, size her şeyi, her şeyi anlatmak istiyorum çünkü. Hiçbir tarzım yok. Hatta sadece tarzım da değil, hiçbir yeteneğim olmadığını da kabul ederim. Bunu böylece bilin. Dahası hiçbir yeteneği de umursamıyorum. Donakalmış gibiyim artık. sebebini de biliyorsunuz kafamda tek bir insanı düşünce kalmadı. Uzun süredir dünyada Rusya'da veya burada neler olup bittiğini bilmiyorum. geçenlerde Dresden'den geldim ama nasıl bir yer olduğunu hatırlamıyorum bile. Beni neyin böyle tükettiğini çok iyi biliyorsunuz. Gözünüzde bir hiç olduğumdan ve umut dahi besleyemeyeceğimden açık konuşuyorum: Her yerde siz varsınız, geri kalan umurumda değil. Sizi nasıl, neden sevdiğimi bilmiyorum. Yüzünüzün güzel olup olmadığını bile bilmiyorum, düşünebiliyor musunuz?