Tenzil dönemiyle başlayıp günümüze kadar gelen Kur’an’ı anlama faaliyetlerinin gerçek manada amaca hizmet edebilmesi için belli yöntemler çerçevesinde icra edilmesi önem arz etmektedir. Yöntem bazlı hareket çerçevesinde ilk adım dilbilimsel analiz olmakla birlikte tek başına yeterli değildir. Bu yüzden bir metinde geçen kelimelerin birbirleriyle ve cümlelerle, cümlelerin metnin geneliyle, konusuyla ve amacıyla ilişkisini yansıtan iç bağlam ve metnin oluştuğu tarihsel ve kültürel şartları yansıtan dış bağlam da yönteme dahil edilmelidir.
Zira bağlam, ihtiva ettiği unsurlar itibariyle anlama ve açıklamada sonucun netleşmesi, kastedilenin alınması ve sonucun doğrulanması açısından önemli bir fonksiyon icra etmektedir. Bu bağlamsal unsurlar ile ilgili doğru tespit ve değerlendirmelerin yapılamaması ise önemli problemlere sebep olabilmektedir. Esas amacı Kur’an mesajını Türkçeye aktarmak olan meallerdeki bazı problemler de bağlamı dikkate almamanın olumsuz sonuçlarını açık bir şekilde ortaya koymaktadır.
