Tuba Özkur Aksu, fizik mühendisliğinden gelen neden-sonuç ilişkisine ayarlı merceğini hayata tutuyor.
Gözlerinde varoluşun başka boyutlarını gösteren edebiyatın büyülü gözlüğüyle dünyaya bakıyor. Saklı olanı, açıkça söylenmeyeni, örtülü olanı orada görüyor.
İşte köşedeki dilenci, Einstein’in mc2’sinin canlı kanıtı olarak muzlu sütünü içiyor. İşte odadaki timsah, koltuktaki kedi, karşıdaki heykel zamanın ve mekânın sınırını aşıyor. Aklımızın açıklayamadığı sırlar, aşkın ve inancın zaferini muştuluyor. Gerçeğin bilgisi gerçeküstünün algısıyla buluşuyor. Ruh göçüşmesi yaşayan kız da, güvercin dilini anlayan kadın da, kenafir gözlü adam da rüya ve gerçeğin birbirine değdiği o tekinsiz anlarda yazılıyor.
Tuba Özkur Aksu, hayatın içinden süzülüp gelen her şeyi aynanın arkasındaki sırlı düzlemden yorumluyor. Ölüm karşısındaki çaresizliğimizi, kahkahamızı, cinnetimizi, korkumuzu, yengimizi…
Kurşuni Renkler diyor ve kalemi edebiyatımıza bambaşka bir bakış açısıyla geliyor. Öyküler bizi alıp o yarı karanlık âleme götürüyor.
Çiğdem Ülker
Öykülerini her ne kadar Kurşuni Renkler başlığı altında sunsa da okurun karşısına gökkuşağının renklerinde bir anlatımla çıkıyor Tuba Özkur Aksu. Yaşamın dayattığı katı gerçekliğe kaleminin büyülü gücüyle itiraz ediyor. Olaylara sert değil, nazik bir yerden yaklaşıyor. Düşle gerçek arasında yapılandırdığı öykülerini edebiyat denizine doğru yolcu ederken, yelkenlerini mizahın rüzgârıyla şişiriyor. Kendine özgü bir anlatış biçimini daha ilk öykü kitabında ortaya koyan Tuba Özkur Aksu, kısa sürede okurunu yaratacağının işaretini veriyor.
Süreyya Köle
Gece karanlığı yeterince tekinsizdi zaten, bu ses de neyin nesiydi. Arkasına döndü. Çıtırtı durmuştu. Öylece hiç kıpırdaman beklemeye başladı. Biraz sonra yine arkasından gelen seslerle birlikte bacaklarına bir şeyler sürtündü. Şişman vücudundan beklenmeyecek kadar çevik bir hareketle geri sıçrayıp döndü. Karşısında karanlığa rağmen bembeyaz görünen bir koyun duruyordu.
