Kürtler

Kürtçe, Kürtçe konuşan Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlarımızın kültürleri bu kadar baskı altına alınmasıydı... Kürtçe’nin konuşulması, doğan çocuklara Kürt adı verilmesi yasaklanmasaydı... 20 bini aşkın yerleşim biriminin Kürtçe olan isimleri Türkçe’ye çevrilmesiydi... “Kürt yoktur, dağ Türk’ü vardır; karda yürürken çıkardıkları ‘kart kurt’ sesler nedeniyle onlara Kürt denmiştir” saçmalıklarına saplanmasaydık... Kürtçe müzik, edebiyat yapılması yasaklanmasaydı... Türkiye Cumhuriyeti kendisini böylesine bir kültürel ırkçılığa kaptırmamış olsaydı... Bütün Türkiye’yle birlikte Güneydoğu da ekonomik ve toplumsal kalkınmanın nimetlerinden yararlansaydı... Yoksulluktan, işsizlikten, cehaletten kurtulsaydı... Bu kadar geri kalmasaydı... Nasıl Fransa kendi Bretonlarına, Alsacelılarına, Basklarına, Korsikalılarına Fransızca’yı sağlam bir ulusal eğitim sistemi içinde öğretip Fransızlığı bir üst kültür olarak benimsetmenin yolunu açtıysa, Türkiye Cumhuriyeti devleti de bütün Kürtlerine Türkçe okuyup yazma öğretebilseydi... (1870’te İtalya ulusal birliğini kurduğunda nüfusunun sadece yüzde 4’ü İtalyanca, yine o yıllarda Fransa’nın ancak yarısı Fransızca biliyordu...) Kendi dilini konuşup öğrenebilen, şarkısını söyleyip edebiyatını yapabilen, kimliği inkâr edilip horlanmayan Kürt vatandaşlarımız ezici çoğunluğu oluştursaydı... Güneydoğu’yla birlikte bütün Türkiye’yi bu kadar katı merkeziyetçi değil, daha yerinden yönetime ağırlık verecek biçimde yönetebilseydik... Ya da ulus-devlet olmakta bu kadar gecikmeseydik...

Sayfa 586Kitabı okudu

Habib Alpaslan

Azınlık Hakları

"Bazen, Batılı politika adamlarının Kürtlerin ‘azınlık’ olarak haklarından yararlanabilmeleri dileğini ifade ettikleri oluyor. Bu kişiler tabiî ki demokrattırlar, fakat kelime uygun değildir. Oysa, Kürtler ‘azınlık’ kelimesini, eğer bu kelime onların yerine kullanılmışsa, bunu ulusal saygınlıklarına ve varlıklarına bir hakaret olarak anlarlar. Zaten bu terimin Türkiye’de tutulduğunu sanmıyorum. (...) Sadece Türkiye’de on beş milyon kişi olan ve tarihî olarak kurulmuş bir ülkesi, bir vatanı, bir toprağı olan bir halk ulusal azınlık olamaz. Bölgedeki halkların en eskilerinden biri olan, Batı Asya medeniyetinin kurulmasına ve İslam medeniyetinin gelişmesine katkıda bulunmuş bir halk, Birinci Dünya Savaşı’nın sonundan beri kendisine uygun görülen kaderi hak etmemiştir. (...) Türkiye’deki Kürt halkının varlığının; kendine özgü dili ve kültürü olan, Kürdistan’da tarihî olarak kurulmuş ulusal topluluk olarak ve Türk halkı gibi kendine özgü hakların anayasal olarak tanınması, Türkiye’de ortaya çıkan Kürt ulusal sorununun çözüm anahtarıdır. (...) Türkiye’deki Kürt halkının varlığının anayasal olarak tanınması, en azından üstü örtülü bir biçimde, kendi yazgısını belirleme hakkının tanınmasını içerecektir.”

Sayfa 588Kitabı okudu

Reklam

Habib Alpaslan

" Hasan Cemal, sen değil misin dört ayrı kökten gelen? Anneannen Gürcü, deden Çerkez değil mi? Babaannen Yunan Makedonyası’ndan Serez’den, büyükbaban Cemal Paşa Midilli Adası’ndan değil mi? Ama sen ‘Türküm’ demiyor musun? Türk olarak büyütülüp yetiştirildiğini, kendini Türk hissettiğini söylemiyor musun? O zaman Kürtlere de ne oluyor? Herkes kendi köklerine dönmeye kalkarsa, yetmiş iki milletten insanın yaşadığı bu topraklarda neler olabilir, düşünebiliyor musun? Çocukluk arkadaşın Murat Karayalçın sana bir seferinde söylememiş mi, ‘Biz Lazlar Türklüğü kabul etmedik mi, asimile olmadık mı, bu Kürtlere de ne oluyor?’ diye...”

Sayfa 594Kitabı okudu

Habib Alpaslan

Kürtler, Türkler Anadolu’ya gelmeden de vardı! Çerkezler, Gürcüler, Çeçenler, İnguşlar, Abhazlar, Azerîler, Arnavutlar, Boşnaklar ya da başkaları daha gelmeden de Kürtler bu topraklarda yaşıyorlardı. Sonradan gelenler, tıpkı Amerika’da olduğu gibi, geçmişlerini bir yerde bırakıp yeni devletin, Cumhuriyet’in verdiği Türklük kimliğine sarıldılar, geleceğe dönük yeni umutlarla yeni bir hayata başladılar. Kendilerine Türk’ten başka her şey diyenler artık kendilerine Türk demeye başladılar. Yıllar geçtikçe birbirleriyle kaynaştılar. Kürtler için de geçerli oldu bu durum. Kürtler ile Türkler de kaynaştı. Kürtlerin içinden bazıları da Kürtlüğünü bırakıp Türkleşti. Yani asimile oldu. Kimi, kendini yine Kürt hissetti, ama Türklüğü ağır bastı. Ama Kürt milliyetçiliği kaybolmadı. Çünkü Kürtler var olmaya devam etti.

Sayfa 594Kitabı okudu

Habib Alpaslan

Örneğin Celal Bayar, 10 aralık 1936 tarihli “Yüksek Başvekâlet”e başlıklı raporunda şöyle der: “Doğu illeri bizim rejimimize gelinceye kadar kati bir tarzda hâkimiyetimiz altına girmemiştir. Geçmiş hükûmetler, halk üzerindeki hâkimiyetlerini ağalar ve şeyhler vasıtasıyla yürütmek istemişlerdir. Ağalar ve şeyhler soyduklarının bir kısmını hükûmet erkânına vermek suretiyle müşterek idarei maslahat devri yaşanmıştır. Şark’ta bugün için dahi tamamen yerleştiğimiz iddia olunamaz. İstinat edeceğimiz en mühim kuvvet, ordumuz ve jandarmamızdır. Bu iki mühim kuvvetin inzibatî ve modern zihniyetle idaresi karşısında iftihar duymamak kabil değildir. Doğu illerinde hâkimiyet ve idare bakımından göze çarpan bariz bir hakikat vardır: Şeyh Said ve Ağrı isyanlarından sonra Türklük ve Kürtlük ihtirası karşılıklı şahlanmıştır. İsyan edenleri tenkil etmek için şiddetin manası anlaşılır ve yerindedir. İsyandan sonra, fark gözetmeksizin idare etmek de, bundan ayrı ve mutedil bir sistemdir. Hariçten sokulmaya çalışılan politikanın muzır cereyanlarını kırmak ve yurttaşları anavatana bağlamak için devamlı çalışmak ister. Kendilerine, yabancı bir unsur oldukları resmî ağızlardan da ifade edildiği takdirde, bizim için elde edilecek netice, bir aksülamelden ibaret olabilir. Bugün Kürt diye bir kısım vatandaşlar okutturulmamak ve devlet işlerine karıştırılmamak isteniliyor. Ve daha doğrusu bu kısım vatandaşlar hakkında ne gibi bir sistem takip edileceği idare memurlarınca vazıh olarak bilinmiyor.” ( Celal Bayar, Başbakanlık Dönemi, 1937-1939, Nurşen Mazıcı, Der Yayınları, s. 159-160.)

Sayfa 599Kitabı okudu

Baran Küsin

@slawurezfrombaran·

‘’Bana bir gün bir avuç b*k yedirdiler; öyle hazır ola geçtim!’’

Sayfa 33Kitabı okuyor