Bir bahar günüydü" der Kazancakis, El Greco'ya Mektuplar'da, "Tanrı’nın neşesi… Okulda pencereler
açıktı ve karşıki evden çiçek açmış bir mandalin ağacının kokusu geliyordu. Beynimiz bile çiçek açmış, mandalin ağacı olmuştu ve artık ne uzatma ne de vurgu işaretlerini dinliyorduk.
Tam o sırada bir kuş, okul avlusundaki çınar ağacına konmuş şakıyordu.
O anda, köyden bu yıl yeni gelmiş olan Nikolio adında soluk benizli, kızıl saçlı bir öğrenci dayanamayıp parmak kaldırdı:
‘Sus öğretmenim’ diye bağırdı, ‘Sus öğretmenim, kuşu dinleyelim!”
Orta ikiden terk değil ama okullardan geçerek içindeki öğretmenleri susturmuş bir çocuğun "okur" olma hikâyesi... Sınıflara sığmayan kuş seslerinin peşine takılarak ormanlara düşen, oralarda kaybolan, sonra kendince bir patikadan geçip kendine varan bir yolcunun halleri... Kendi peşinde bir koşu olan okurun, göğünde uçup duran metinlere talebe yazılması, bir ömür kulak kesilmesi öyle... Kuşlar gider, okur uçuşu hatırlar.
