Ali Haydar Çakta'nın şiirleri, günümüz şiirinde eksik olan bir şeyi, duyguyu barındırıyor. Onun şiirlerini okumak, pencerenin önünden geçen çocukları seyretmek kadar güzel benim için. Yürüdükçe geçmişlerini kaybeden ve belki de büyüyünce şair olacak çocukları…
Yaşandıkça bedeli ödenen gönül üzgünlüğünü kutsamak ve sonra iyi ki yaşadım dercesine oturup onları bir kitabın coğrafyasına serpiştirmek, ancak vefalı bir şairin işi olabilir. Belleğimize giden yolda onun her bir şiiri bir levhadır artık. Bu yüzden tanıdıktır kalbimize tüm istasyonlar… Kendini bize duyuran gayya… Meğer doğruymuş cehennemin olduğu!
Şairin dili melez. Hiç eskimemiş gibi kullanılır onda eski sözcükler. Sanki bizim kültürümüze özgüdür kutsamak, o söyleyince. Şair ki dildir ve modernist bir şairdir Ali Haydar Çakta. Kürdîli Hicazkârdır makamı acı şarkının, ama isyanında bağıran bir Pink Floyd vardır. Aşk ki kadındır, ama o bir kere kaybetmiştir kırmızıyı. Şimdi gün ve aşk, kalp tarihini kırmızıya boyayan bir çocuğun suluboya fırçasındadır.
Ali Haydar Çakta, yılgın bir yalnızlığın şairi. Bu kitap yalnızları birbirine kavuştursun.
Ve sonra yeniden "Kutsanmış Hüzünler Atlası" kutsasın yalnızlığımızı!
EMEL GÜZ
