Ilk kez okudugum ve bundan sonra radarımda olacak bir yazar Ebru Ojen.
Lojman hem çok sürükleyici hem de bir o kadar kasvetli ve zor bir kitap. Çünkü alışkın olduğumuz ve kutsallastirdigimiz bütün kurumları sert bir dille eleştiriyor.Annelik,aile, çocuk sevgisi, anne sevgisi, devlet kurumları....gibi
Van'in Erciş ilçesinde bir dağ köyünde öğretmenlik yapan Metin ve ailesinin hikayesi bu. Roman boyunca Metin'i görmeyiz. Olayları ve gelişimini anne Selma ,büyük kız çocuğu Görkem ve köylü Yasin'in anlatımından öğreniriz.
Zorlu bir coğrafya, işsizliğin ortasında tek başına bir okul ve lojman,anne ve üç çocuk (üstelik üçüncü çocuğu tek başına doğurur Selma),hayalkırıklıkları,sevgisizlik,nefret roman boyunca bütün karakterleri kuşatır, etkisi altına alır. Tıpkı gri ve kasvetli bir devlet kurumu olan lojman gibi.
Annenin çocuklarına olan nefreti ile özellikle Gorkem'in annesine olan nefreti roman boyunca yarışır. Zaten hep söylenir, herkes anne olmak zorunda değil,diye. Işte romanın bu kısmi oldukça sert ve zorlayıcı. Alışık oldugumuz aile kurumu güzellemesi yok. Bu anlamda çok gerçekçi ve ilginç bulduğum bir roman oldu.
