Əsər boyu baş qəhrəman Tanrıya inanmadığını və xüsusilə də gecələr ondan qorxduğunu deyir. Yaşlı bir adamla rastlaşdıqlarında o da illər boyu çalışsa da dindar ola bilmədiyini vurğulayır və gənc leytenantdan bir şey xahiş edir: bir gün mənim üçün dua et.
Məncə, burada insanın içindəki qorxu da ön plana çəkilir. Yaşlı kişi inanmır Tanrıya, amma gəncin əgər onun üçün dua edərsə Cənnət varsa, cənnətə düşəcəyini arzu edir.
Müharibə öldürür və bu zaman biz müharibələrin nə qədər miskin olduğunu deyirik. Sanki ölüm təkcə müharibədə gizli imiş kimi. Ölüm hər yerdə var. Öz sevdiyini və oğlunu itirən leytenantın baxışlarında və edilən duasının qarşılıqsız qaldığı həmin gecədə.
O dua etmişdi,bəlkə də ilk dəfə səmimi qəlbdən kiməsə yalvarmışdı. Həmin an düşünürəm ki,dua yerinə yetsəydi o Tanrını hamıdan çox sevəcəkdi. Bu dua yerinə yetsə idi o Tanrıya yaxınlaşacaqdı. Amma dua...
Əlvida,silah deyə bilirik. Bəs əlvida,ölüm! Əlvida, həyat!- deyə bilirikmi? Ölümün yox olması gərəkdir,müharibələrin bitməsi üçün. Amma nə ölüm bitəcək, nə də müharibələr.
Və ölən balaca oğlan, "Yaxşı ki öldün!Yoxsa nə insanlar səni yaşadacaqdı, nə də Tanrı!"
