Bir kadının sevgi, ilgi ihtiyacının tutkularının ona nasıl zarar verebileceğinin anlatısıdır bu kitap.
O kadar gerçekçi bir anlatımdır ki ahh keşke yazarımız Emma’yı anlamamızı sağlayacak bölümler ekleseydi diye düşündüm okurken. Keşke kadının yaptıklarına iyi bir gerekçe üretebilseydik keşke eşi biraz kötü olsaydı da kocasını aldatmasına bu kadar kızmasaydık diye düşündüm. Ama böyle bir gerekçe yoktu. Emma tutkularının duygularının esiri olmuştu ve kendini kaptırıp sonuçları kestirebilme yetisini kaybetmişti. Mutlu olmadığı bir evliliği sürdürmeseydi tabi ki ama bu mutsuzluktan kurtulabilecek başka yetenekleri ve gücü olabilseydi. Ailesi bu gücü ona verebilseydi toplum bu gücü ona verebilseydi.
Asıl üzücü olan taraf ise Madam Bovary’den sonra geçen 166 yıl sonra bile kadınlar hala bu gücü kendinde bulamıyor ve mutsuz evlilikleri tutkusuz hayatları yaşamak zorunda kalıyor.
Emma’ya kızdım ama Rodolphe’nin arsızlığına ve yalancılığına kızdığım kadar değil!
Emma’ya kızdım ama Leon’un zayıf ve kolaycı tarafına kızdığım kadar değil.
Emma’ya kızdım ama Lheureux’in sahtekar ve menfaatçi ikiyüzlülüğüne kızdığım kadar değil.
Emma’ya kızdım ama Homais’in her kötü durumu fırsata çeviren tavrına kızdığım kadar değil.
