Madam Bovary okurkende boyle olmuştum. Aldatmanın bu kadar kolay ve heyecan verici, hayatın sıkıntısından kaçmanın ve "gerçek aşkı" yatmanın bir yolu olarak gösterilmesinden iğrenmiştim. Sanki aşk konaklarını anında etki altına alan belli bir süre onlara yapışıp kanlarını ve ahlaklarını emen iğrenç bir parazit gibi geliyor içinde aldatmak olan kitapları okuyunca.
Baş kahramanımız Jerome bilgiç zengin züppesinin teki babasının parası ile yaşamış belli bir yaşa kadar hiç bir şeyi düşünmemiş bir insan, ama bazen öyle şeyler düşünüyor ki kendisi de şaşıyor.
Birde Alfred var bir çok özelliğini sevmediğim ama anladığım bir karakter hayatta kalmak ve çalışmak arasında kendini harcamış yaşayamayan karakter.
Amalie ask denilen parazitin en büyük kurbanı idi bence. Düşündüğü inandığı ne varsa, mantık ve aklı selim ile inandığı her şeyi çiğneyip attı, delirdi denebilir ancak.
Bilemiyorum eğer aşk insan olmanın onurunu alıp götüren, insanı kendisine ve çevresine rezil eden, sırf renkleri bir kez görmek için gözlerini kör etmen gereken bir şeyse ben istemiyorum. Sonrasında yaşamanın onurlu ahlaklı bir yolu yoksa anlık bir aşk ve tutku neden ve nasıl tercih edilir bir insanın içi bunu nasıl alır, nasıl midesi bulanmaz anlayamıyorum ve anlamakta istemiyorum.
Her neyse oldukça ateşli bir şekilde romanı okurken yazdım incelemeyi, incelemede değil tepki gibi oldu ama kitaptan hissettiklerim bunlar, gerçi daha sonunu okumadım. Buradan nereye döner hiç bilmiyorum ve bilmekte istemiyorum ama okuyacağım.
