Kitabın başlarında içerik anlamında Gogol’un Paltosu, Dostoyevski’nin İnsancıkları tadını aldım ve bu tam da Türk romanlarına uyarlanmış hali gibi gayet başarılı geldi.
Kitabı hep iyi şeyler olmasını bekleyerek okudum ancak o kadar gerçekçi yazılmıştı ki çok sert bir şekilde hayatın acımasızlıklarını yüzüme vurdu. Sanki hayat sandığınız gibi değil, işte gerçek hayat bu diyordu.
Hayaller kur, yıkılsın. Sonra yılma tekrar kur ve tekrar yıkılsın. İnsanlar üçe ayrılırlar. Kimilerinin her hayali gerçek olur, kimilerinin bazı hayalleri olurken bazıları olmaz ve olanlar ile teselliyi bir şekilde yakalayabilirler. Kimileri ise bu dünyaya sadece kaybetmeye gelmiştir... Elbette kaybetmeye alışılmaz, elbette umut tükenmez. Umut tükenmez ama insan tükenir. Dışarından parlak cilalı görünür, içeriyi tahta kuruları yer.
Ve son söz, yazar kitabına dair şunları söylemiş “Bu kitapta sizler varsınız, hepimiz varız.” Evet doğru. Aslında hepimiz bir parça Ahmet Cemil’iz. Kimimizin babası erkenden bırakıp gitmiştir, kimimiz yoksulluk çekiyoruzdur, kimimizin onsuz yaşayamam dediği ilk aşkı elinden alınmıştır... Ama unutmayın, çırpındıkça batmayı düşünmeden evvel, yüzmeyi öğrenmek gerekir.
