Manik Yeşili
Kübranur ŞahinQuotes
"Bazen, bazı acılar seni o kadar incitiyor ki diğer acıları hissedemez oluyorsun."
Sayfa 110Kitabı okudu
Yalnızız ve kendi yalnızlığına başkalarını katmayan her insan biraz bencildir.
Sayfa 293Kitabı okudu
Hüzünlenmek özgürlük değildir, cinayettir.
Sayfa 137Kitabı okudu
Bu, ölmeyi ilk deneyişim değildi. Sonuncu da olmayacaktı.
Yaşam ve ölüm. Zıt görünümlü iki dosttu onlar. Birbirlerini kolluyorlardı. Öyle ki, ölüm olmasa nefes almanın hiçbir numarası kalmazdı geriye. Yaşamak... Ölmeye dair en sevdiğim şeylerden birisiydi. Ölmek üzereyken bile hissedilen acıyı yaşayabilmek. Uçsuz sessizliğe son kala hissedeceğiniz en tatsız şey bu olacaktı. Ölebilmek için yaşamaya ihtiyaç duymak. Ne ironik, değil mi? Belki de bunu güzel yapan buydu. Bir adım sonrasında geriye yaşanacak bir şey kalmayacaktı fakat yaşamaya devam ettikçe, sizi daha büyük acıların beklediğini görecektiniz. Bunlardan kaçacaktınız, onlar sizi kovalayacaktı. Kimse kazanmayacaktı belki, ancak bu sefer kazanmak üzereydim.
Bu, nefes almaya ilk çalışışım değildi. Sonuncu olmasını isterdim.
Bu an da onlardan birisiydi. Rasgele elime geçen bıçağın ucuna yavaşça süzülen bir damla kırmızılık, kesme tahtasına hassas bir iniş yaptı. Her şey çabucak olmuştu. Duvarda gezinen gölgeler bunun iyi olacağını tekrarlayıp duruyordu. Az önce kestiğim elmadan bir dilimi çiğnemeye başladım. Bileğim yanma hissiyle kavruluyordu. Birkaç saniye sonra son bulacaktı, çünkü artık yaşamayacaktım. Dedim ya, acıyı ancak nefes aldığınız sürece hissedebilirdiniz. Bunlar bittiğinde, siz bittiğinizde, büyük anlamsızlıklarla karşılaşacaktınız. Hayatınız boyunca uğrunda çabaladığınız tüm hayaller sönecekti. Geride hiçbir şey kalmayacaktı. Bedeniniz hafifleyecekti, ruhunuz günahınızla ağırlaşacaktı.
Sayfa 9
Her yerde olup da hiçliğin ortasında kaybolan ruhlar gibiyim. Arkadaşlarıma karşı farklı, kendime karşı bambaşkayım. Neden beni bilmelerinden böylesine korkuyorum ki? Onları kaybetmek umurumda olmamalı, kaybettim de. Sadece kendime soruyorum. Benim gibi bir arkadaşım olsa ne yapardım diye. Ondan uzaklaşırdım.
Nefes alış hızını taklit edip, onunla uyumlu olarak havayı soluyacak kadar ona yakındım. Onunlayken nefes almak, komadan uyanmaya benziyordu. Siz uyurken, hayat sizin için durmuş diğeri için devam ediyordu. Nefes almadığım o kısa süre içinde zaman duruyordu ve ben ona bakıyordum. Öyle güzeldi ki… Sonra nefes alıyorduk ve veriyorduk. Bu döngü ve bipoları tüm yol boyunca zihnimi kurcaladı.
Sayfa 278
“Saçların öyle güzel ki…” Parmakları tutamlarla dans ederken bir noktada takıldı. Canım yanmıştı ama gülüyordum. “Karmaşanın güzel olduğu tek yer.”
Sayfa 253