1) İşçi, kendi üretici etkinliğinden yabancılaşmıştır (ya da koparılmıştır); emeğiyle ne yapılacağına ve nasıl yapılacağına karar vermede hiçbir söz hakkı yoktur. Bu kararları başka biri; kapitalist verir. Hatta işçinin çalışma koşullarını ve hızını da kapitalist ayarlar; işçinin çalışıp çalışamayacağını bile o belirler; yani yeri gelir işçiyi işe alır, yeri gelir işten kovar. 2) İşçi, üretici etkinliğinin ürününden yabancılaşmıştır. Neyin üretileceği ve ürünle ne yapılacağı hakkında hiçbir kontrolü yoktur. Çoğu kez, bir kez elinden çıktıktan sonra ürüne ne olduğunu bilmez bile. 3) İşçi, diğer insanlardan yabancılaşmıştır. Bunun sebebi, işbirliğinin yerini alan karşılıklı kayıtsızlık ve rekabettir. Bu çeşit bir yabancılaşmanın sadece işçi ve kapitalist arasında görülmesi beklenebilir. Çünkü işçilerin üretici etkinlikleri ve ürünleri üzerindeki kontrollerini kullanarak kendi kârlarını arttırmaya çalışanlar kapitalistlerdir. Ancak benzer bir rekabet ve kayıtsızlık, aynı sınıfa mensup bireyler arasında da görülür. Zira kapitalizmde herkes mümkün olan en iyi koşullarda hayatta kalmak için çabalar. 4) Son olarak işçi, sadece insan olmamızdan dolayı hepimizin paylaştığı özgül güçler olan ortak yaşamdan (community) ve yaratıcılık niteliklerinden yabancılaşmıştır. İşçiyi etkinliğinden, ürününden ve diğer insanlardan yabancılaştıran emek süreci nedeniyle işçiler, bu hassas nitelikleri geliştirme yeteneklerini yavaş yavaş yitirirler. Halbuki insanı insan yapan, tam da bu niteliklerdir.

Marksizme Sıra Dışı Bir Giriş, sayfa 13