Evet mutluyum. Memnunum hayatımdan. Her gün yiyecek ekmeğim, başımı sokack evim var. Hala yürüyebildiğim ve para kazanabildiğim için şükrediyorum. Belki acıdın bana bu yaşta mendil satıyorum diye ama inan mendilcilik güzel iş. Nice gözyaşlarını sildi bu mendiller, nice yaralara pansuma yaptı kısacık sohbetler. Hiçbir şeyim yoktu insanlara verecek. Ben de gülümsedim mutsuz yüzlere. Selam verdim insanlara. Elimdekine şükretmeyi bildim. Yetinmeyi öğrendim. Küçük bir gülümsemenin, hediye edilen bir yara bandının, bir paket mendilin insanlarda yarattığı mutluluğu görsen daha iyi anlardın beni. Ölmeden önce hiç gülemeyen şu yüzler arasında gülümseyen bir hatıra olmak istedim. Hiç tanımadıkları herhangi bir mendilci kadın değil, hiç unutamadıkları bir çift gülen göz oldum sonunda.
(İstanbul) : Canımın içi güzelliklerimi yok ederken,en güzel korularımı beton yığınına çevirirken ,güzelim Haliç'imi bir lağıma dönüştürürken hanginiz suçsuzdunuz ?
Adım İstanbul.Ben yeryüzü güzeli,her asrın gözdesi...Adım başına bir dertli,her kaldırım taşına bin hüzün düşer sokaklarımda.Metrekareye bin isyan, her gönüle bir hicran düşer.