Peyami Safa’nın en beğendiğim romanım dediği Matmazel Noraliya’nın koltuğu beni ilk sayfalardan itibaren heyecanlandırdı. Modern roman tekniği özelliklerinden olan anlatıcının gittikçe ortadan silinmesi, Türk edebiyatında ilk kez bu romanda denenmiştir. Bir hakikatin arandığı romanlardandır. Baş kahraman Ferit, hedonist, şüpheci, dinsiz hatta nihilisttir. Tıp okurken felsefeye merak sarmış ve felsefe bölümüne geçmiştir. Zekidir ancak zekası onu amaçsız ve iradesiz bir hayata sürüklenmekten kurtaramaz. Ruhsal dengesi pek yerinde olmayan ve delilik korkuları geçiren bu genç, karşılaştığı ve çözemediği parapsikolojik ve metapsikolojik olaylar sonucu bir buhran içinde bocalamaya başlar.
Hayatımda vazgeçilmez romanların başında gelen Peyami Safa’nın Yalnızız romanının önüne mi geçecek acaba diye ilk bölümünü heyecanla okuduğum bu eser, ilerleyen sayfalarda garip olayların üst üste yığılması, karşılaşılan akıl almaz durumlar, olayların medyumluğa bağlanması gibi paranormal olaylarla kurguyu inandırıcılıktan uzaklaştırdı. İkinci bölümün Büyükada’da geçmesi her ne kadar heyecanlandırsa da olayların iyice sarpa sarıp teknik anlamda da düşüşün olması yazarın vermek istediği tezi inandırıcı bir şekilde işlemesini engellemiş.
Denilebilir ki Peyami Safa’nın sanatçılığı ideolojisinin kurbanı olmuştur.
