Yılın 73. Günü, ikinci cemrenin suya düştüğü martın ikinci çarşambası, gençlerin quvat yiyip susuz uyuduğu, gece rüyasında yâr’in kendisine su ikram etmesini beklediği gün, ilk nefesimi aldım, ilk çığlığım eşliğinde ilk gözyaşımı döktüm. İlk o gün nefes alıp verdim. Alışkanlık yaptı, 43. Yılımdır ki hâlâ nefes alıp veriyorum. Zülfikâr olan adım, nüfus memurunun elinden, binlerce yıllık bir hazımsızlığın sonucunda Zülfü olarak düşmüş kafa kâğıdına. Onun da canı sağolsun. Ey dünyayı kendine dar eden, dar olan gövden değil mi? Ey ömrünü kendine zindan eden ömrün, bir damla değil mi? Ey çekip gitmeyi düşünen gittiğinde yanında götürdüğün kendin değil mi? Ey başa geleni çekemeyen çekilmeyen acı geçer mi? Ey koynumdan uzak duran senin koynundaki de gül değil mi. Ey savrulmak için rüzgârı bekleyen senin halin rüzgâr değil mi? (...)

Author: