Vedat Türkali ile tanışmam geç olsa da o zaman 25 yaşındaydım... ankara'da ibni sina'da kayıp romanlar'da bulmuştum kendimi... evet o zamanlar beynim pek algıla(ya)mazdı olayları ve insanları, ama Bir Gün Tek Başın(m)a kaldığımda, işte o zaman anlamaya başladım onları, ve hayatı yaşamayı... sonra da sevmeye başladım Vedat üstadımızı... oğuz atay'ın Tutunamayanlar'ıyla, sabahattin ali'nin Kürk Mantolu Madonna'sı ile dewam ettim türk edebiyatına... yaşar kemal'in yeri çok ayrı, hele de o ada romanları... herneyse kendi düşkünlüğümü bir kenara bırakıp kitap hakkında bir kaç düşüncemi yazıp dinlenme aşamasına geçeyim... Mavi Karanlık okuduğum diğer kitaplar gibi beni etkilemese de (belki ruh halimden dolayıdır; son zamanlarda biraz coşkuluyum da) 1980 darbe dönemi öncesi ülkemizde yaşanan kaoslar ile roman kahramanlarının; nergis'in, korhan'ın, özgür'ün ve muhtar'ın iç hesaplaşmaları o kadar güzel bir dille anlatılmış ki; sanki insan kendisiyle konuşuyor da, kendisini sorgulayıp, kendisiyle yüzleşiyor gibi... evet kadın olmanın, aydın olmanın, farklı sınıflar arasında çelişkiler yaşayıp kabuk değiştirmenin savaşıdır YAŞAM...
Sevgilerimle, bol kitap okumaları günler...
