Aşk, şiirin olmazsa olmazıdır. Çakır’a göre aşk; yabancısı olduğu zor bir kelime ve anlayabileceği bir dile çevrilip kendisine iade edilmesi gereken bir yitiktir.
“Meddah Aşklar “sen yoksun” der ve;
Hasret alkışlıyorken yokluğunu,
Kızgın deniz yutuyor koca bir şehri
Çığlıklar almış başını gökyüzünün”
…
“Gece boğuluyor ince bir tel boğazında
Kınından çıkmış kılıçlar keskin!” satırlarıyla bize imge yönünden zengin bir mönü sunuyor. İçselleşen
acılar, gözünden denizlere denk yağmurun boşalmasına sonrasında ise aySELE dönüşür..
Oysa anadan, yardan bir de diyardan vazgeçerek başlamıştı hasret… İlmek ilmek dokunan bu çileli hayat; genç kaleme yorgan altı şiirlerini de yazdırır ve uzağında olmayan ama yakin de olamayan bir babaya duyduğu özlemi bizlerle paylaşırken gözlerimiz onun göremediği baba sevgisine
RÜYA
Her gece senin hasretini çekerken
Sen kimlerin uykularını süslersin rüyam.
Her gün geceyi beklerken dört gözle
Sen hangi gündüzlerde kaybolursun.
Rüyalarını anlatırken en umulmaz insanlar
Sana susuyorum.
Gözlerim kana bulanmışken inadına
Sen diye yaşayan ben.
Sen kimlere çiçek bahçesi olursun rengârenk
Sen, her zaman sen, rüyalarım nerdesin?
