Susuyordum. Sımsıkı tutmuştum dilimi. Kalbim konuşuyordu onun yerine... Hayır baba, yanılıyorsun! Ben büyüdüm. Ben bir seçim yaptım. Şeytana kölelikten şimdi kurtuldum. Beni azarlama, beni ezme, beni incitme, yeteri kadar incindim zaten. Bir ömür sevmeni bekledim beni. Evet, besledin, büyüttün, ne istediysem verdin ama kendini vermedin bana. Seninleydim ama sensiz büyüdüm. Bedenimi giydirdin ama ruhumu açıkta bıraktın. Ruhum üşüdü baba, sarılıp da ısıtmadın. Ne zaman uzatsam havada kaldı elim. İlle de tepemize bomba mı düşmesi gerekiyordu elimi tutman için? Görmüyor musun? Hissetmiyor musun? İçimde bir çocuk var hâlâ... Küçük yaşta annesiz kalan bir çocuk asla büyüyemiyor, anlamıyor musun? Sev onu, başını okşa, elinden tut. En zor zamanlarında yapmadın, hiç olmazsa şimdi yap bunu... Evden ayrılırken, bir umuda yürürken, belki de bir daha görüşememe ihtimalini düşünerek...
