Her gün böyle ölümle biter, bu yaşam mefhumu. İçi boş eylemlerin, lakırdıların arkasında öylece duruverir acı gerçekler. Kimi müpteladır acının, kederin lezzetine. Kimi de sadece kapılıp gider sefil bir hayatta kendi hikâyesine. Bunca nefes alıp verirken anlayamaz hiç kimse, çoktan ölüp gittiğini, masallar ülkesine.”
İçimizden biri ama görmezden geldiğimiz, yok saydığımız ya da umursamadığımız “Deli” yaftası yapıştırdığımız zihinsel hastalığı olan insanların da insan olduğunu, onların da insanî duygular taşıdığını, sevmek ve sevilmenin, aşkın, özlemenin, acı çekmenin, mutlu olmanın, üzülmenin, vefanın bilincinde olduklarının belki de normal insanlara göre daha hassas olabileceklerini düşünüp, hiç o gözle baktık mı onlara? Peki hiç böyle birine kucak açtık mı? Çekinmeden sevdik mi hiç? Hayırsa şu soruyu soralım kendimize: Ben ne kadar normalim….
Yazarın yakın çevresinden bir şizofreni hastasının hayatını, hayatı sorgulayışını, topluma tutunma çabasını ve kendi oluşturduğu ilginç dünyasını sarsıcı bir şekilde anlattığı etkileyici bir roman.
(Tanıtım Bülteninden)
