Emile Zola, Rougon ve Macquart Dizisinin yedinci kitabı olan "Meyhane" ile, 19. Yüzyılın ikinci yarısı Paris'inden (Fransa, Avrupa?) kesitler vermeye devam ediyor. Yazar, bu roman hakkında yapılan eleştirilere şöyle cevap vermişti; “Kenar semtlerimizin kokuşmuş ortamında bir işçi ailesinin kaçınılmaz düşüşünü tasvir etmek istedim. İçkinin ve aylaklığın sonu, aile bağlarının çözülümüne, fuhuşun pisliklerine, dürüstlük duygusunun giderek yitirilmesine, sonuç olarak da yüz karası bir rezillik ve ölüme varıyor. Sadece eylemsel bir ahlak dersidir bu kitap.” (1 Ocak 1877)
Zavallı Gervaine Macquart'nin birlikte yaşadığı Lantier tarafından terk edilmesiyle başlayan hikaye, yoksulluk ve cehalet içerisinde yaşamaya çalışan insanların yaşam mücadelesini, soysuzlaşan ilişkileri tüm çıplaklığıyla ortaya konuyor. Gervaine’nın, Coupeau ile birlikteliğiyle devam eden ve ilk başlarda her şeyin yolunda gideceği izlenimi veren roman, genel sefalet ortamındaki direnişlerin ne kadar kırılgan olduğunu gösteriyor bize.
Sefaletten kaçış için başvurulan alkolün/alkolizmin insanın bedeni kadar karakterini de nasıl tahrip ettiğini, koca ve sevgililer arasında paylaşılan kadın bedenlerinin, bir dilim ekmek için her şeylerini ortaya koyan insanların dramını ki itiraf edeyim çoğu kez rahatsız edici bir şekilde anlatıyor bize. Açlığı, üşümeyi, korkuyu, utancı iliklerinize kadar hissettiren anlatımda çeviriyi yapan şair Cemal Süraya dokunuşlarının da eminim payı vardır.
