’Varaydım seherde Dost’un iline
Karışıp kanaydım aşkın seline
Kurbanım uşşâkın pek hoş diline
Hâlim arz edeydim görklü Sultan’a
Ol ulu divânda ağlayabilem
Bir kere derdimi söyleyebilem
Sağalmaz yaramı bağlayabilem
Varıp bende olup hâzık Lokmân’a
Nihânî’nin yarasını yâr sara
Gider erenlerin peşleri sıra
Pür-cürümde bakılır mı kusura
Boyun büküp bakar ulu Rahmân’a’’
