Sözler ve Alıntılar
İslam'la tanıştığımda bu dünya ile ötesi, kutsalla profan, maddiyat ile maneviyat arasındaki ayrımın anlamsız olduğunu öğrendim.
Tüm mahlukat sürekli bir ibadetle müstağrak, tüm varlık ilahi bilgi ile dolu, her şey varlığın birliğini kutluyor.
Kuran bunu şöyle ifade ediyor :
“ Yedi gök, yer ve bunlarda bulunan herkes O'nu tesbih eder.
O'nu övgü ile tesbih etmeyen hiçbir şey yoktur. ” (17:44)
İnsan bilmediği şeye düşmandır.
Ben hayatın dinle alakasının bulunmadığı, dinin ise hayatla ilişkisinin sınırlı olduğu Batı toplumunda yetiştim.
Hayatın tüm kudsiyetini aksettiren ebedi güzelliğin diniyle yüz yüze gelene kadar ben de hayatı dinden, dini hayattan kopuk algıladım.
‘…Testinin şekliyle olan aşkın ne kadar sürecek? Testinin şeklini bir yana bırak; git ve suyu ara!’
İnsan kendisine yabancıdır.
En büyük yanlış anlama insanın varoluşu ile alakalıdır.
Herkes tevhid ihtiyacı içerisindedir, çünkü ruhumuz Allah'a aittir.
Uyum isteği içerisinde olmayan bir tek insan yoktur.
21. yüzyılda aşka düşmek
Modern dünya dehşetli bir hastalıktan muzdariptir ki ben bunu insanın özümüze ait buutları kaybetmesi anlamında “dışsallaştırma” olarak adlandırıyorum.
Toplumun modernleşmesi ve metafizik boyutun ortadan kalkması ile özümüzü kaybettik.
Hayatın gizemi, insanı insan yapan duyarlılıklar, yalnız insanoğluna özgü olan aşkın boyut kayboldu.
Bu, tam da kastettiğim işte :
• Ne hayatın dinle ne de dinin hayatla ilişkisi kaldı. Biz hayatın kudsiyetini yitirdik.
İnsan tamamen nicel ve işlevsel bir varlık derekesine indi.
Öyle ki ya yaşayan bir makine yahut da sadece yatay boyutlu bir yaratık yani hayvan olmak noktasına çok fazla kalmadı.