MODERN ZAMANLAR Kesif, boğucu, sihirli bir dünya. Kalp atışlarımızı ayarlayan Makyavelizm'in mırmırları. Hesabî düşünen çocuklarımız babalarını onlar için yumurtlayan bir tavuğa benzetiyorlar. Evlerimiz birer tedhiş kampı, sohbetlerimiz birer propaganda. Isparta Kahramanları birer Anka Kuşu. Aramızda yaşamamışlar sanki. "Mekânın saadeti içindekilerin saadetiyledir" diyor Simyacı. Kız kardeşlerimizin ve çöpler altında kalan insanların trajedisini pazarlayan bir hayat bu. Çirkinliği bir “reality show” olarak sunuyor. Büyülü anlatıların ve destansı adamların çağında değiliz artık. Çocukluğumuzu çoktan geçtik ve iktidara gerçekleri haykırabileceğimiz bir yaşa geldik. Tevratvarî bir suçlama ve İncilvarî bir kutsamayla çevrili etrafımız: İlki "sen bir itsin!", ikincisi "sen tanrısın!" diyor. Anarşizme öykünen bir hayat. Annemizin çeyiz sandığı bir yâd-ı cemil. Tufan'dan sonra değişmeyen tek şey değişim. Okun yaydan fırlayışından daha hızlı kaybediyoruz değerlerimizi. İnanca dönüştürülen bir imanın sahibiyiz; öğrendikçe cehaletimizin azgınlaşması bundan. Uzmanlaştıkça mucizelerden uzaklaşıyoruz. Hâsılı hâlâ yaşantımızın hikmet-i mucibini bilmiyoruz.
