Bütün gece telefonum çaldı. Servisteki hastalar, yoğun bakımdaki hastalar bir de üzerine acilden gelen sürprizler. Bu kahveyi sırf gözlerim açık kalsın diye içiyorum. Nöbetçi olmadığım günlerde bile onlarca telefon görüşmesi yapıyorum (Telefonuna bakarak konuşur). Telefonun zil sesindeki o ritm, melodiler, o notalar, o çınlamalar, ışık oyunları… Artık telefonun çalması bende önce tiksinme ve nefret, daha sonra korku uyandırıyor. Bu durum, önce tüm insanlar gibi bende de en yakındaki ve en zayıf olan varlığa karşı nefret uyandırıyor. Çünkü gücüm yalnızca beni rahatsız eden melodiyi değiştirmeye yetiyor. Melodiyi değiştiriyorum. Yabancı olduğum bu yeni melodi önceleri bende herhangi bir duygu uyandırmazken sonraları ona karşı da nefret duyuyorum. Suçlunun o olmadığını bildiği halde Tanrı'ya eli yetişemediği için hekim ve sağlık çalışanlarına saldıran bir hasta yakını gibi defalarca duvarlara fırlattım seni. Biliyorum senin suçun yok. Ama ben de en az dışarıdaki insanlar kadar ikiyüzlüyüm. Gücüm sana yettiği için sadece sana küfrediyor, sadece seni yerden yere vuruyorum.
