Bir şehir dünyadan ayrılalı yıllar oluyor. Tüm insanlarıyla birlikte bizden ayrıldı onlar. Kavganın ortasında her gün kaldıkları toprakları gasp edilirken, gözümüzün önünde kollarını resmî görevliler kırarken, bir yaralıyı taşırken kurşunlandıkları için ayrıldılar bizden. Biz onlara “Gitmeyin!” diyemedik. Diyemezdik. Dengeler adına, evladüiyal vardı, işimiz vardı, düzenimiz vardı… Diyemezdik. Kaybedecek şeylerimiz vardı. Sadece şeyler…
Zeki Bulduk
Ne ki kimse duymaz bu çığlığı, bu acıyı, bu derin sızıyı... Yaprak kıpırdar, rüzgâr eser, kar yağar, taş çatlar ve dağılır ama insanlar susar. Nasıl olur da bu denli duyarsızlaşır, bu denli katılaşır insan?
Arif Ay