Mustafa Kemal düşündü durdu.
Yüreği bir gülle gibi sıkılıyordu.
İçinden belki de,
"Başlarım" dedi "emrine-komutasına!"
Alıp alayını yanına,
Yürüdü çıkarma bölgesine.
"Ha bu istirahat aramanın, bu istirahatten yalnız bizim değil, bütün milletimizin ebediyyen mahrum kalmasına sebebiyet verebileceğini cümlenize hatırlatırım."