kitabı rafta görünce, "mutlu ölüm" çok anlamlı geldi bana. kitabı açmadan incelemeden (özgürlüğümü kısmadan) kendimce anlamlar yükledim.
"mutlu yaşam sonu mutlu ölüm mü, bu hayatta mutlu olamayıp mutlu bir ölüm yaşanabilir mi, mutlu ölüm var mıdır, ölüm bi nevi nimet mutlu olması apayrı bir nimet olmaz mı" gibii bir sürü sorularla incelemeye başladım ve okumaya karar verdim.
daha önce albert camus okumamıştım, dilini sevdim. birçok yerde söyleştik, düşünmeye ve sorgulatmaya açık birçok yargısı var ki bu bence çok kaliteli bir üslûp. olay örgülerine kattığı yorumlar; çok zengin, çok etkilenilesi.
yazarla konuştuğum ufak bir sahne:
"trajiği mutluluğa yeğlemeyin" diyordu kitaptaki kahraman, ekledim hemen ben de: trajedi hayatımızın büyük bir parçası ve böyle olmasıyla da büyük mutluluk veriyor bana, buna ne derdiniz sayın patrice? :) ah karşısındaki kişi bunu sormadı ben olaydım oradaa :) sayfalar sonra sesimi geç de olsa duymuş gibi keskin virajla "mutluluğun gözyaşlarına çok yakın olduğunu hissetti" yi eklemesi tevafuğu.
velhasıl sevdim, derin derin dalınası, epey bi muhasebe yapılası kitabı.
