İnsan tecrübesini aktarırken bir kahraman yaratır ve adını “ben” koyar. İçinde büyüttüğü bu kahramana aşık olmasıda pek gecikmez.
Bu aşıkların halvetinden de maalesef hep kısır sohbetler hasıl olur.
“Sevda dile dolanası iş değil, hele dile düşesi hiç değil, imanına güvenemeyen sevmez, sevemez. Ben aşkın uzuvlarından müteşekkil, cennet bağlarında milyon kere tazeledim şehadetimi, milyon kere iman ettim.”