Home
Search
What to Read?
Sign In
Sign Up
Shopping
Explore
Books
Authors
Readers
1000Kitap Android ApplicationFREE – Download from Google Play
1000Kitap iOS ApplicationFREE – Get it from App Store
©2024 · 1000Kitap Web Application · 2.37.17
Narziss ve Goldmund
Hermann HesseLow Rated Narziss ve Goldmund Reviews
You can find Low Rated Narziss ve Goldmund quotes, low rated Narziss ve Goldmund book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.Score
8.4Out of 10
Bir manastırda okuyan iki genç adam: Narziss ve Goldmund. Görünüşlerinden hayattan beklentilerine kadar her konuda birbirine taban tabana zıt iki insan. Bu farklılıkları sayesinde de bir arada olmayı severler, bir şekilde tamamlanmış hissederler kendilerini. Ancak bu his hayat dolu Goldmund için yeterli değildir ve ruhundaki inziva ile Narziss'in tek yapabileceği beklemektir. Bozkırkurdu ve Siddhartha'dan sonra uzun zamandır listemde olan bir kitaptı. Hatta bu sene Demian ve Boncuk Oyunu da listemde. Her kitap zamanı gelince okutuyor ya kendini, tam zamanında okudum bunu da. =)
Hermann Hesse'nin eserlerini genel olarak beğenmişimdir. Bu kitabı için de başarılı olduğunu söyleyeceğim ancak Sidharta ile aralarında paralellikler var. Okurken kendinizi Sidharta'nın gezerek öğrendiklerini aynı yöntemle keşfeden birinin yanında bulacaksınız.Kitabın farklılığı, sanat ve bilimin düşünme şekillerindeki ayrımı karakterler aracılığıyla ortaya koymasında. Bence özellikle genç arkadaşların okumasında yarar var.
Bir kitapta yazar farklı bir dünya inşa ederek bize sunar ve biz yazarla bu dünyaya inanıp içine gireceğimize dair bir ön sözleşme yaparız. Tüm mesele karşılıklı bir anlaşmadır çünkü okur bu dünyalara girmeye gönüllü kişidir, bundan zevk aldığı için bu kitaba gelmiştir fakat eğer okur bu dünyanın bir dünya değilde yapay bir hikaye olduğunu fark ederse ve metnin içindeyken bu yapaylığı fark ederse artık anlaşma bozulmuştur. Hesse de bu kitapta anlaşmaya uygun olmayan yapay bir metinle, edebi değeri düşük daha öncesinden bütün çizgileri tasarlanmış bir hikâyeyle karşımıza çıkıyor. Kısacası yapay, edebi değeri olmayan bir metin bu.
Narziss ve Goldmund benim seneler önce Hesse'nin dostluğu anlatan bir kitabı varmış diyerek koşa koşa gidip kütüphaneden ödünç aldığım, fakat zaman dolayısıyla ancak küçük bir kısmını okuyabildiğim ve okuduğum kadarıyla da çok sevdiğim bir kitaptı. Hesse idi. Dostluk hakkında da yazmış idi. İçinde sanat da vardı üstelik. İnsan daha ne isterdi ki?
Kitabı genel olarak beğensem de Goldmund karakterinin tavır ve eylemlerini anlamlandırmakta ciddi sorunlar yaşadım. Evet, bu tarz bir hayat yaşıyor oluşu ona kısa sürede dünyanın bin bir çeşit insanını tüm güzellik çeşitliliğiyle görmeyi sağlamış olabilir, fakat daha sanatkarane bir perspektif bekledim. Kendini sanata adaması değildi isteğim, yalnızca daha derin hissedebilmesiydi. Yüzeyselleşen bir karakterin aniden büyük işler başarması ve üstelik gerçekten el yatkınlığı gerektiren bir konuda, hem de seneler sonra bunu yapabilmesi, bilemiyorum. Sanatçıya gözleri ışıldayarak bakan biri için biraz üzücü oldu.
Göçebe yaşam tarzı ve yaşamayı bu şekilde hissedebilmek, yaşamın tadına böyle varabilmek düşüncesi son derece güzel ve yaratıcı. Fakat bir insanın içindeki sevginin islenisi beni rahatsız eden. Belki de toplumsalın etkisinde kalıyorum. Ama "keşke yine birçok kadın tanısa ve onların her ayrıntısını bilseydi çünkü bu elbette sanatını da gelistirecekti ama neden her gün başka bir sevgili?" sorusunu sormadan da edemedim.
Üzdün beni Hesse.
“Annesiz insan nasıl sevebilir, annesiz nasıl ölebilir?”
İki dünya savaşını da görüp yaşamış Alman yazar Hermann Hesse ile daha önce yıldızım hiç barışmadı. İki meşhur romanı “Bozkırkurdu” ve “Siddhartha” okumalarım başarısızlıkla sonuçladı. “Narziss ve Goldmund”a elim giderken biraz isteksizdim. Biraz da bu ön yargı ile kitap benim için ağır bir tempoda başladı, yer yer hızlandı, orta seviye bir hızda
Kitaba ilk başladığımda çok mutlu olmuştum, uzun zamandır edebi sayılabilecek kitaplar okumadığımı fark etmeme sebep olmuş ve Herman Hess'in kullandığı dil ile mesut olmuştum. Hatta kitabın ilk 100 sayfasına kadar bu mutluluğum devam etti ama sahnenin yavaş yavaş Goldmund karakterine geçmesiyle biraz hayal kırıklığına uğramadım değil. Hatta kitabın devamını Narziss'e kavuşma umuduyla okuduğum doğrudur. Sanırım bunda Goldmund karakterinin hayatının amacını bulmak için izlediği yolun etkisi büyük. Bu benim karakterime o kadar zıttı ki sevemedim bir türlü karakteri. Burada da haklısın be Goldmund diyemedim. Diyemeyince de hep kızdım Goldmund'a, zaten bunları hak ediyorsun sen dedim başına gelen zorluklar için. Belki de yazarın yapmaya çalıştığı buydu, iki zıt ama birbirini tamamlayan karakter ile okuyucuları yüzleştirmek, taraf tutmalarını sağlamaktı. Bir tarafı tutarken bir tarafı acımasızca eleştirmeyi sağlamaktı amacı...
Ama kitabın dili gerçekten güzeldi, bitirince bir daha Hermann Hess okumalıyım diyecek kadar güzeldi hemde.
340 syf.
8/10 puan verdi
Şaşkınlıkla okuduğum kitaplardan biri oldu. realizmi resmen kitaba sığdırmış yazarımız.
En son ne zaman bu kadar gerçekçi bir roman okudum, hatırlamıyorum. narziss ve goldmund sembolizasyonu üzerinden gerçekçiliği bu kadar iyi işlemek gerçekten aşık olunası. Başından sonuna sanat kokuyor kitap.
İncelemelerde göremedim ama okuyan bilmiyorum dikkat etti mi Avrupa'nın kilise karanlığından nasıl kurtulduğunu işlemiş Hesse. Çok cezbetti beni bu eser.
Kitabın felsefi perspektifi de oldukça iyi. Çok gezen mi, çok okuyan mı? Çok düşünen mi, akışına bırakan mı? Deneyim mi, akıl mı? diye sormuş Hesse aslında.
Bizi biz yapan deneyimlerimiz mi yoksa aklımız mı? narziss ve goldmund sembolizasyonu ile irdelenen de tam olarak bu durum. Biri saf deneyim, diğeri saf akıl.
Sonunda ise deneyim ve akıl bir araya gelerek itiraflarda bulunurlar. Bu bölüm ise fazla değinmeyeceğim kısmı olacak çünkü kendiniz okumalısınız bu güzel kitabı. Kendi dünyanızda kendi algı çerçevenizde bulmalısınız mesajı.
Hesse'nin bıraktığı şu notu paylaşarak noktalayayım incelemeyi;
"Bu kitapta, çocukluktan beri içimde taşıdığım Almanya'yı ve almanlık ruhunu bir kez olsun dile getirmek ve onlara duyduğum sevgiyi itiraf etmek istedim. Bugün, alman olan her şeyden nefret ediyorum çünkü."
Bir manastırda başlayan olabildiğince samimi sıcak dostluk, birbirlerinden çok farklı olsalar da, farkın ne kadar anlamlı ve değerli olduğunun bilincinde olan iki dost. Karşılıklı olağanüstü bir sevgi, sabır ve samimiyeti barındıran bir hikaye. Gerek karşılıklı diyalog şeklinde, gerek içe dönük konuşmaların olduğu yaşam, ölüm, sanat, us, aşk tutku ve cinselliğin izinin sürüldüğü bir roman.
Mükemmelin ne olduğuna, ona nasıl ulaşılacağını dair iki farklı yolun hikayesi okuyacaksınız. Bir insan hayatında anne kavramın ne kadar derin, anlamlı ve hiçbir zaman tüketilmeyecek gizemler ve izler taşıdığını hissedeceğiniz, duyumsayacağız hayranlıkla okuyacağınız bir okuma olacağını düşünüyorum.
Birbirine rehberlik eden, dinleyen ve bunu çok iyi yapan, içinde bulundukları hayatı sorgulayan ve bu sorgulamayı mükemmele ulaşmanın bir aracı olarak gören, algılayan iki delikanlı...ve finalin de iki kâmil insan.
Narzsiss;akıl ve mantıkla hayatına yön veren içindeki yetişkin ruha göre yaşamını sürdüren görev ve sorumluluklarına fazlasıyla önem veren bir düşünce adamı.BABA olgusu yaşamına yön verir.
Goldmund;çocuk ruhlu,içindeki çocuğun yön verdiği hazlara göre yaşayan sanatçı ruhlu bir birey.ANNE olgusu yaşamını harekete geçirir.
Her iki karakterin
1946 Nobel ödüllü yazarın kitabı, manastırda yolları kesişen Narziss ve Goldmund’un dostlukları üzerine. Narziss, genç yaşına rağmen kendini bilim ve mantıkta geliştirmiş, manastırda ders veren, ‘aklı’ simgeleyen karakter. Diğer yanda sonradan manastıra gelen, öncelikle dış görünüşüyle ön plana çıkan, çocuksu, sanatçı ruhlu, ‘duyguyu’ simgeleyen Goldmund. İlk olarak Narziss’i tanıyoruz. Daha sonra Goldmund’un manastırdan çıkışını ve maceralarını okuyoruz. Çoğunluk, Goldmund'un gezileri, maceraları, düşünceleri üzerinden ilerliyor.
Aralarındaki dostluk, tam manasıyla olmasa da bizdeki Şems ve Mevlana’yı hatırlattı bana. Mevlana, dergahı bekleyen, ayakları yere basan, daha sabit, Şems ise gezen (hatta sonunda kaybolan !), maceracı. Bazı kaynaklarda, Nietzsche’nin Tragedyanın Doğuşu adlı yapıtında incelenen Apollon (kontrol, uyum) ve Dionysos (tutku, coşku) ile benzerliklerine değinilmiş. Akıl ve duygu.
Yazarın Knulp adlı eserine ve yaşam öyküsüne baktığımda Goldmund’a bir miktar daha yakın hissettim kendisini. Bu arada orta kısımlarda çok az yavaşlasa da rahat okunan bir kitap. Tavsiye ederim.