Ondokuzuncu yüzyılın ikinci yarısından itibaren önce İran’ı hemen sonra da Osmanlı devletini meşgul eden ve bilahire Bahailik ismiyle anılacak olan Babilik, Esas olarak şiilikten ve şiilik'deki mehdi inancından yola çıkmışsa da daha sonra bütün semavî dinleri birleştirdiğini iddia eden yeni bir din haline gelmiştir. 1860’lardan Osmanlı devletinin yıkılışına kadar Osmanlı devletinde mecburi ikamete tabi tutulan Bahailer, kendilerini müslümanlık dairesi içerisinde göstermişler ve bu durum Osmanlı aydınları ve idarecilerini de tereddüdlere sevk etmiştir. Osmanlı devletinin yıkılışından sonra daha rahat hareket etmeye başlayan Bahailer inançlarını daha net bir şekilde ortaya koymuşlardır. Okuyuculara takdim edilen Süleyman Nazif’in “Nasıruddin Şah ve Babiler”i müellifin müşahedelerine ve duyduklarına da yer vermesi itibarı ile de önemlidir. Süleyman Nazif’in de eserinde işaret ettiği Mehmed Behcet [Yazar] ve Refik Temîmî’nin birlikte hazırladıkları “Beyrut vilayeti” isimli eserin birinci cildinde yer alan “Babiler ve Babizm” ile “Babiler ve babizm hakkında tedkikat-ı mahalliyye” bölümleri müstesna metinler olmaları dolayısı ile kitaba ilave edilmiştir.
