Postmodern edebiyatın Türkiye’deki en önemli temsilcilerinden biri olan Bilge Karasu eserlerinde bireyin iç dünyasını felsefi bir derinlik ve imgelem gücü yüksek üslubuyla kaleme almıştır. Yaşam, ölüm, sevgi, özlem, korku gibi kavramlar onun eserlerinde her okuyucunun kendine göre tat alacağı bambaşka formlara kavuşur.
“Yazarın sunduğu kimya metindedir. Belli bir kişinin, belli bir anda üretmiş olduğu bir kimyadır bu.
Ya okurun okuduğu?
Sorun daha da karmaşıklaşıyor bu noktada. Okur da kendi gözü diyebileceğimiz bir almaçla okumaktadır. Yani kendi imgelerini, imge dizilerini okumasına uygulamaktadır.”
Kalemi eline alıp gelen ilhamı olduğu gibi kağıda döken yazarlardan değildir o, onun metinleri üzerinde uzun mesailerin harcandığı, sanat eseri gibi son halini alana kadar üzerinde çalışılmış metinlerdir. Hep Bilge Karasu okumanın ne denli zor olduğunu duyarız/söyleriz, düşünsenize üzerinde bu kadar çalışılmış metinlerin kolayca anlaşılmasını beklemek ne derece doğrudur. Ama onu okumak değerlidir ve bu his paha biçilemez.
Ne Kitapsız Ne Kedisiz, yazarın çeşitli yıllarda yazdığı sekiz denemeden oluşuyor. Denemeleri okudukça Bilge Karasu’yu daha iyi tanıyor ve anlıyorsunuz. ‘Her satırının altını çizebilirim.’ söylemini kullanmayı pek sevmesem de bu kitapta bu ifade yerini buluyor.
“Doyurucu dediğimi okumalar, boşlukları, eksiklikleri, aykırılıkları duyurmakla başlayıp bunları giderek dolduran, gideren, düzelten okumalarımız olsa gerek.”
“Bir adamı anlatmak: Sayfalar, kitaplar, şeritler dolusu; ya da birkaç tümce, birkaç çizgi… Ne biri yeter, ne öbürü. Belki ikisi de gevezelik. Okuyan karar verir; elbet, kendi hesabına…”
