Her şey telgrafla oluvermişti; Jeremy Pordage, kurşunî üniformalı, yakasına karanfil takmış zenci şoförü arayacaktı; zenci şoför de, elinde Wordsworth'un Şiirlerini tutan orta yaşlı bir İngiliz'i gözleyecekti. İstasyon kalabalıktı ama güçlük çekmeden buluştular.
"Mr Stoyte'un şoförü?" "Mr Pordage?"
Jeremy başı ile evet işareti verdi ve, bir elinde Wordsworth öbür elinde şemsiyesi, kollarını, otomat bir mankenin özür dilemesine benzer bir tavırla, yarı uzatarak, kusurlarını dolgun ve alaycı bir şuurla pek iyi bildiği zavallı yüzünü ve, bîçareliğini büsbütün açığa vuran, gülünç elbisesini teşhir etti. (Kitaptan)
